Brownie. Ciasto, które ponoć powstało przez przypadek, gdy jego autorka zapomniała dodać do klasycznego ciasta czekoladowego proszku do pieczenia. Uchodzi za najłatwiejsze na świecie, za takie, co to ponoć nawet tym, co w kuchni mają dwie lewe ręce, się uda. 
Dla mnie to jedno z najtrudniejszych ciast. Serio :P Bo nawet jak przepis jest dobry, to dwie minuty za długo w piekarniku i już jest za suche. I to już nie jest to. A że każdy piekarnik jest inny, a ja często piekę „na oko”, zapominając patrzeć na zegar, kilka razy już zrobiłam brownie-suchara. 
Bo brownie powinno być wilgotne, gliniaste, bardzo czekoladowe i bardzo, bardzo słodkie. Przynajmniej to klasyczne, bo powstało oczywiście mnóstwo wariacji na jego temat, łącznie z wersjami „totally light”. 
Charakterystyczne dla klasycznego brownie jest również tworząca się na wierzchu skorupka. Uwielbiam ją. 

Tym razem udało się. Wyjęłam brownie z piekarnika w ostatniej chwili ;) Jest bardzo dobre, sycące, świetnie smakuje ze szklanką mleka lub... filiżanką gorzkiej kawy, która równoważy jego słodycz. 

Brownie przygotowałam w ramach wspólnego pieczenia z Chantel, Kasią, Aleksandrą i Siaśką. 

 

• 120g czekolady, 
• 120g masła, 
• 60g mąki, 
• 180g cukru, 
• 3 duże jajka, 
• 40g orzechów włoskich